بزرگداشت دکتر ضیائی بیگدلی
دکتر ضیائی بیگدلی : همواره در طول نزدیک چهل سال خدمت دانشگاهی خود از خداوند خواسته ام که «رب ادخلنی مدخل صدق و اخرجنی مخرج صدق» پروردگارا مرا در هر کار صادقانه وارد کن و صادقانه خارج نما، صادقانه و با نیت خدمت به دانشجویان و دانشگاهیان وارد دانشگاه شدم و صادقانه در راه اعتلای دانشگاه محکوم به بازنشستگی گردیدم، و در هر حال خدا را شاکرم که با سلامتی اخیرا هفتاد سالگی را پشت سر گذاشتم و امیدوارم تا جان و توان در تن دارم خدمتگزار جوانان این مرز و بوم باشم، خوشبختانه به رغم نامهربانی های مدیریت دانشگاه علامه طباطبایی مهربانی های همکاران هیأت علمی، اداری و دانش آموختگان و دانش جویانی که سعادت خدمتگزاری به ایشان را از من سلب و ساقط کرده اند از حد فزون است و هر جایی و به هر مناسبتی مرا می بینند از ابراز محبت دریغ نمی کنند، و همواره مرا شرمنده الطاف خود می نمایند، و این مهربانی ها را به هیچ وجه، به هیچ وجه حاضر نیستم در مقابل آن نامهربانی ها معامله و معاوضه کنم، به قول شاعر؛ «بار محبت از همه باری گران تر است وآنکس کِشد که از همه کس ناتوان تر است»
رساله حقوق- مرتضی فاطمی نژاد؛ شامگاه 16 اسفند ماه سال 1391 نکوداشت استاد بزرگ حقوق بین الملل عمومی کشورمان، دکتر ضیائی بیگدلی در خانه ی اندیشمندان علوم انسانی برگزار گردید. این نکوداشت با حضور استادان برتر حقوق کشورمان از جمله دکتر جمشید ممتاز، دکتر بهروز اخلاقی، دکتر حسین میر محمد صادقی، دکتر محمد هاشمی، دکتر نجاد علی الماسی، دکتر مؤتمنی طباطبایی، دکتر سید محمود کاشانی، دکتر بیگ زاده، دکتر عباس کریمی، دکتر نسرین مصفا، دکتر سید قاسم زمانی، دکتر حسین سلیمی و دکتر لعیا جنیدی برگزار گردید و از مجموعه مقالات اهدایی به استاد دکتر محمدرضا ضیائی بیگدلی رونمایی گردید.
ابتدا دکتر محمد جلالی دبیر خانة حقوق خانه اندیشمندان علوم انسانی به رسم میزبانی به حضار نشست خیر مقدم گفت و سپس دکتر حسین میر محمد صادقی عضو هیأت علمی دانشکده حقوق دانشگاه شهید بهشتی و عضو هیأت مدیره خانه اندیشمندان علوم انسانی به بیان مطالب خویش پرداخت، پس از این استاد حقوق جزای کشورمان، دکتر سید قاسم زمانی عضو هیأت علمی دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه علامه طباطبایی رحمه الله علیه و دبیر مجموعه مقالات اهدایی به استاد دکتر محمد رضا ضیائی بیگدلی به ایراد سخن پرداخت.
سپس مستندی که از زندگی استاد ضیائی بیگدلی تهیه شده بود به نمایش درآمد و پس از آن دکتر جمشید ممتاز استاد حقوق بین الملل و رئیس انجمن ایرانی مطالعات ملل متحد به بیان مباحث خویش پرداخت و پس از ایشان دکتر سید محمود کاشانی از خاطرات دبیرستان خود و استاد بیگدلی گفت و پس از آن وارد بحث علمی گردید، پس از ایشان مجری این بزرگداشت از دکتر حسین سلیمی استاد شاخص روابط بین الملل و عضو هیأت علمی دانشگاه علامه طباطبایی (ره) دعوت کرد تا به بیان مطالب خویش بپردازد، پس از آن دکتر براتی از شاگردان شاخص استاد به ایراد سخن پرداخت
و در ادامه از کتاب مجموعه مقالات اهدایی به استاد دکتر ضیائی بیگدلی رو نمایی شد و حضار هدایای خویش را تقدیم استاد کردند، پس از آن استاد ضیائی بیگدلی به ایراد ضمن قدردانی از برگزار کنندگان و سخنرانان و حضار این نکوداشت به ایراد سخن پرداخت و به عنوان خاتمه ی مراسم تکریم استاد گروه موسیقی به اجرای تصنیف پرداختند، در ادامه گزارش کامل این مراسم را ببینید؛
ابتدا دکتر محمد جلالی دبیر خانه ی حقوق خانه اندیشمندان علوم انسانی به رسم میزبانی به حضار نشست خیر مقدم گفت:
دکتر محمد جلالی
سپاس از استاد گرانقدر که پذیرفتند زحمت برایشان بیافرینیم و بزرگداشتی برایشان برگزار کنیم، از استادان عزیزی که دعوت ما را پاسخ گفتند و قدم رنجه فرمودند و نیز از شهردار محترم تهران که به احترام دانشگاهیان امکاناتی را در اختیار قرار دادند و ما را در برگزاری چنین مراسم هایی یاری دادند متشکرم.
از استادان، صاحب نظران و دانشجویان درخواست دارم که ما را یاری دهند. چرا که درب این خانه به روی همه باز است و تمنا می کنم از عزیزان که ما را یاری دهند.
سپس دکتر حسین میر محمد صادقی عضو هیأت علمی دانشکده حقوق دانشگاه شهید بهشتی و عضو هیأت مدیره خانه اندیشمندان علوم انسانی به بیان مطالب خویش پرداخت؛
دکتر حسین میر محمد صادقی در بزرگداشت دکتر ضیائی بیگدلی
بزرگی هست در عالم خدا نام که از نامش دل ما گیرد آرام
به سهم و نوبه خودم تشکر و قدردانی می کنم از همه عزیزانی که لطف فرمودند و دعوت خانه اندیشمندان را پاسخ گفتند و در این جمع پر شور متشکل از اعضا حقوقی در خدمتتان هستیم . به ویژه باید از اساتید گرانقدر که قدم رنجه فرمودند و در این محفل نورانی و علمی شرکت فرمودند قدردانی کنم.بنده بطور خلاصه مطالبم را در دو بخش طی دقایقی خدمتتان عرض می کنم.
نکته اول شأن تاسیس خانه اندیشمندان علوم انسانی
تردیدی نیست که علوم انسانی در کشور ما مواجه با افراط ها و تفریط هایی طی سالهای مختلف شده است، اهمیت علوم انسانی بر کسی پوشیده نیست، علوم انسانی جهت دهنده است و مقصد و حرکت بقیه علوم را مشخص می کند. بدون پیشرفت در علوم انسانی در سایر علوم هم راه به جایی نخواهیم برد. در رابطه با علوم انسانی که موضوعش انسان است برخلاف علوم دیگر که، مصرفش انسان است طبیعی است که نوع نگاهی که هر مکتب به انسان دارد در آنکه علوم انسانی در آن مکتب چگونه شکل داده شود موثر است. اینجاست که بحث علوم انسانی بومی معنا و مفهوم پیدا می کند درحالی که در سایر علوم چنین سخنی سخن گزافی است اما در علوم انسانی این یک باید است که باید شناخت انسان کیست، جهان چیست، حرکت انسان به کجاست، پیوند جهان و انسان به کدامین سو است؟ بر اساس پاسخی که هر مکتب به این مسأله می دهد شکل دهی به علوم انسانی نیز مشخص می شود، بنابر این این افراط و تفریط بدین خاطر است که گاه تصور می کنیم باید یافته های غربیان را به فراموشی سپرده و از صفر شروع کنیم، طبعا این سخن نادرست است، از آن طرف اینکه باید همه ی ایده های وارداتی را بپذیریم نیز نادرست است.
بنابر این تشکیل خانه اندیشمندان بر اساس تلفیق این نظرات و پیدا کردن راه اعتدال و میانه است که در عین احترام به یافته های دیگران در زمینه ی علوم انسانی به خودباوری برسیم و امکان تولید علم برای اندیشمندانمان و خودمان ممکن بدانیم.
بنابراین این محل محلی است برای اندیشه، برای گفت و گو میان اندیشمندان علوم انسانی، برای فراهم کردن محیطی دانش محور که بر آن اساس بتوانیم ارتباط بین دانشگاهیان را فراهم کنیم، و دانش و تجربیات علوم انسانی بومی سازی شده و اینجا تبدیل به مرجعی برای نظریه پردازی در حوزه ی علوم انسانی و ارائه ی برنامه های راهبردی برای کشور شود.
یکی از کارهایی که این خانه توانسته انجام دهد برگزاری همین نکوداشت هاست، پذیرفتن اینکه چنین برنامه ای برای استاد برگزار شود، برای استاد سخت است و استاد معمولا دوست دارد در خلوت خودش به علم و تحقیق و آموختن دانش بپردازد، و جا دارد از استادی که می پذیرد این محفل ها برگزار شود تشکر کنم، چرا که این محافل خود باعث همبستگی جامعه حقوقی می شود.
مادح خورشید مداح خود است، بنابراین از همه عزیزانی که در این جلسه شرکت کردند متشکرم که با حضورشان مقام علم و عالم و استاد را گرامی داشتند.
درخواست دارم خانه اندیشمندان علوم انسانی را به عنوان مرجع نظریه پردازی فراموش نکنید، چرا که تبدیل این سخنان به عمل نیازمند همکاری و یاری تک تک شما عزریزان است.
نام فروردین نیارد گل به بار/ شب نگردد روشن از نام چراغ
تا قیامت گر کسی می می کند/ تا ننوشد باده مستی کی کند
پس از این استاد حقوق جزای کشورمان، دکتر سید قاسم زمانی عضو هیأت علمی دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه علامه طباطبایی رحمه الله علیه و دبیر مجموعه مقالات اهدایی به استاد دکتر محمد رضا ضیائی بیگدلی به ایراد سخن پرداخت؛
دکتر سید قاسم زمانی
وظیفه ی قدردانی از اساتید و اندیشمندانی که عمر خودشان را صرف خدمت به این مرز و بوم و رشد و تعالی دیگران کردند کار چندان راحتی نیست. گردهمایی ما در اینجا نیز بخش ناچیزی از زحمات آقای ضیائی بیگدلی را می تواند جبران کند، چراکه این زحمات حقیقتا قابل جبران نیستند، فردی که بیش از چهل سال از عمر خودش را به آموزش اخلاق، انسانیت و دانش حقوق بین الملل به جوانان این کشور اختصاص داده است.
برنامه نکوداشت آقای دکتر بیگدلی، در اوایل آبانماه 1391 برنامه ریزی شد زمان کوتاه بود، از 15 آبانماه با اساتید و پژوهشگران حقوق بین الملل مکاتبه شد و از آنان درخواست شد تا مقالات خودشان را ظرف دو ماه برای تقدیم و چاپ و انتشار ارسال کنند. جای بسیار تقدیر و تشکر دارد، دو ماه فرصت بسیار کوتاهی است، البته این زمان بعدا بیش از سه ماه توسعه پیدا کرد و تا ده روز پیش در حال دریافت مقاله بودیم، مقاله برخی از دوستان هم متاسفانه نرسید. از خانه اندیشمندان علوم انسانی باید قدردانی و سپاسگزاری ویژه ای را داشته باشم که جای خالی دانشگاه را در این زمینه پر می کند. اساتیدی که باید در دانشگاه های خودشان مورد تقدیر قرار گیرند اما بنابر شرایط موجود متاسفانه این واقعیت رخ نمی دهد. باید از همکاران خانه حقوق تشکر کنم ، همکاری بسیار صمیمانه ای داشتند. از همکاران خودم در موسسه مطالعه و پژوهش های حقوقی شهر دانش سپاسگزارم، شبانه روزی زحمت کشیدند تا امروز از کتاب رونمایی کنیم از تمام شما هم سپاس و تشکر دارم که برای بزرگداشت دکتر ضیائی بیگدلی به اینجا آمده اید.
ممتازها ممتازند و ضیائی ها همچنان در آسمان پرستاره ایران می درخشند، کم لطفی به آنها در دانشگاه ها از ارزش آنها هیچ کم نمی کند.
سپس مستندی که از زندگی استاد ضیائی بیگدلی تهیه شده بود به نمایش درآمد که در آن مستند دکتر ضیائی بیگدلی بیان داشت؛
بزرگداشت دکتر محمدرضا ضیائی بیگدلی
در 5 اسفند 1321 در تهران منطقه سرچشمه در خانواده ای کاملا مذهبی به دنیا آمدم ، پدرم سابقه روحانیت داشت، تا مرحله اجتهاد هم پیش رفته بود، دبستان هم در مدرسه مذهبی بودیم و چهار سال از دبیرستان را در دارالفنون بودم تا دیپلم گرفتم. پدرم هم ضمن اینکه تحصیلات حوزوی داشت، تحصیلات دانشگاهی هم داشت و تا مرحله دکترای الهیات پیش رفت و در دانشگاه هم تدریس می کرد. وی بسیار در مشی فکری ما تاثیرگذار بود، که به هرحال اعتقادات اصیل مذهبی را در ما ایجاد کرد، ایشان به بنده گفت باید بروی به رشته ادبی و معتقد بود قضات خیلی می توانند در دادخواهی و رسیدگی به اختلافات مردم نقش داشته باشند. دایی بنده هم در انتخاب این راه خیلی نقش داشت، ایشان قاضی بود، قاضی صحیح العملی بود، یکی از عموهای بنده هم در دانشگاه قضایی بود و اینها خیلی در انتخاب راه من موثر بودند. پدر من اعتقاد داشت قاضی باید کار عملی هم یاد بگیرد، با توجه به دوستان و ارتباطاتی که داشت بلافاصله در سال 1340 پس از ورود به دانشگاه در استخدام دادگستری درآمدم، منشی دادگاه شدم، هر کس که می آمد تعجب می کرد که یک جوان 18 – 19 ساله که تازه از دبیرستان به دانشگاه آمده، منشی دادگاه شده است، بسیار چیز یاد گرفتم، پیش برخی از دوستانمان که بحث حقوقی می شد من یک پله جلوتر بودم، اظهار نظر که می کردم می گفتند از کجا می دانی و من می گفتم این را از دادگستری می دانم.
اکثر استادها در آن زمان روی تمام دانشجویان تاثیرگذار بودند، ارتباطی که در گذشته بین استاد و دانشجو برقرار بود، یعنی استاد تقریبا همیشه در دانشگاه بود، مثلا مرحوم دکتر دادبان حتی در دوران بازنشستگی، روز تمام می شد و ایشان محل کارش را ترک نمی کرد، اکنون به ندرت چنین افرادی را می بینید.
ما چون اصولا نظام حقوقی مان بسیار متاثر از نظام حقوقی فرانسه بود، این باعث می شد آدم یک نزدیکی و ارتباط بیشتری را احساس کند و وقتی ما می خواستیم وارد شویم می گفتند باید یک سری دروس را به عنوان پیش نیاز برای برابری بگذرانید. با توجه به اینکه بنده شش ماه بیشتر آنجا زبان نخواندم و زبانم انگلیسی بود، با این حال استادمان لب به سخن که می گشود من می دانستم تا آخر چه می خواهد بگوید.
به صورت موقت یک مدت در وزارت خارجه خدمت کردم، بهمن سال 49 پدر یک موسسه عالی خصوصی در قم باز کردند و به هر حال در سر یک دوراهی قرار گرفته بودم، در وزارت خارجه در امتحان کادر دیپلمات پذیرفته شده بودم، و قرار بود به اولین ماموریت خارج از کشور خود بروم و همکاران همه خیلی تعجب کردند که در این شرایط و این وضعیت می خواهی بروی قم مثلا می گفتند به جای خارج از کشور می خواهی بروی قم! پدرم همواره نفوذ داشت و می گفت بدون تو نمی توانم آنجا را اداره کنم، عطایش را به لقایش بخشیدم و به قم رفتم.
در همان ابتدای تاسیس دو قرارداد همکاری آموزشی میان مدرسه عالی و دانشکده حقوق و دانشکده علوم اداری دانشگاه تهران منعقد گردید و اکثر استادان مدرسه عالی از اعضای هیات علمی دانشگاه تهران بودند، با ذکر اسامی آنان یاد و خاطره آنها را گرامی می داریم، آقایان دکتر کی نیا که خداوند غریق رحمتش کند، مرحوم دکتر باهری، دکتر کشاورز، دکتر جعفری لنگرودی و …
مدت پنج سال در قم بودیم و بعد تعداد دانشجویان حقوق و علوم اداری آنجا به 1500 دانشجو رسیده بود، آنجا را به دانشگاه تهران وابسته کردند، دیگر آن حالت خصوصی اش وجود نداشت و به اتفاق دکتر مصفا که استاد دانشگاه تهران بوده و هستند به عنوان رئیس آنجا انتخاب شدند با اینکه ایشان اصرار داشتند حداقل به عنوان عضو هیات علمی آنجا بمانم اما بنده دیگر صلاح ندانستم و آنجا را ترک کردم و بعد از پنج سال آمدم تهران. دانشگاه تهران هم همیشه ارج می گذارد و همیشه یاد می کند، آنجا یک ساختمان را به یاد پدر به نام پدر کرده اند به عنوان موسس آنجا.
بعد از انقلاب در واقع دانشکده ای بود به نام دانشکده علوم سیاسی و اجتماعی مثل مدرسه عالی بازرگانی، مستقل بود اما دولتی، آنجا عضو هیات علمی و معاون اداری مالی شدم و مدتی آنجا بودم تا اینکه دانشگاه علامه تشکیل شد و دانشگاه علامه حدود یکی دو سال تحت عنوان مجتمع دانشگاهی ادبیات و علوم انسانی بود و مسئولیتش با مرحوم شهید دکتر عضدی بود، در سال 60 دانشگاه علامه تاسیس شد که بنده هم یک سهم کوچکی در تهیه و تدوین کارهای اجرایی مربوط به تاسیس دانشگاه با توجه به تجربیاتی که در قم در مدیریت دانشگاهی داشتم تا حدودی در تاسیس دانشگاه علامه هم نقش داشتم و کمک کردم.
همواره جزء مدافعین دانشگاه علامه بودم و همواره آرزو کرده ام که روز به روز پله های ترقی و پیشرفت علمی را طی کند و دوست دارم همواره بیش از روزهای قبل پیشرفت کند. با توجه به اینکه همواره قبل از تاسیس و هنگامه تاسیس دانشگاه علامه حضور داشته ام بنابراین غیر از اینکه آرزوی پیشرفت و تعالی دانشگاه علامه را بکنم، نمی توانم آرزوی دیگری بکنم. هیچ جا نمی تواند من را ارضا کند، هرجای دیگر تدریس کنم از لحاظ روحی و روانی ارضا نمی شوم نه اینکه بگویم خدای نکرده، دانشجو ها، نه، دانشجوها همیشه محبت دارند ، هیچ جا دانشگاه خودم نمی شود، دانشگاه علامه خانه ی من است.
الان یکی از کارهای من این است که کتاب هایم را به روز کنم، تصورم این بود که وقتی بازنشسته شوم کتاب هایم هم بازنشسته می شوند، جالب اینجاست که فروش کتاب من بعد از بازنشستگی بنده بیشتر از زمان اشتغالم شده است.
دکتر ضیائی بیگدلی و دکتر ممتاز
بازنشستگی من و دکتر ممتاز به عنوان رئیس انجمن ایرانی مطالعات ملل متحد باعث شده انجمن را خیلی فعال کنیم. اولین بار سال 56 بود که در دانشگاه تهران با ایشان آشنا شدم، چاپ اول کتاب حقوق بین الملل عمومی را ابتدا بردم پیش ایشان و به ایشان نشان دادم، ایشان از مشوقین بنده بوده اند. از ایشان اجازه گرفتم و همین کتاب حقوق بین الملل بشر دوستانه را به ایشان تقدیم کردم.
پس از آن دکتر جمشید ممتاز استاد حقوق بین الملل و رئیس انجمن ایرانی مطالعات ملل متحد به بیان مباحث خویش پرداخت؛
دکتر جمشید ممتاز
خدمت سروران عزیز سلام عرض می کنم. بسیار خوشحال هستم که این فرصت به بنده داده شده تا در مراسم نکوداشت دوست بسیار عزیز جناب آقای دکتر ضیائی بیگدلی حضور داشته باشم. ایشان بنده را شرمنده کردند، مطلبی را که آماده کرده بودم تا خدمت شما مطرح کنم، قبل از اینکه خودم بیان کنم بنده را شرمنده کرده و به اولین روز دیدار ما اشاره کردند.
خوب به خاطر دارم که در 1354، به دیدار بنده آمدند و بنده ایشان را نمی شناختم، برای بنده این بسیار ارزشمند بود، تازه از خارج برگشته بودم و غریب بودم، برایم جالب بود که جناب آقای دکتر تشریف آوردند، موضوع را به یاد دارم که به بحث گذاشتم و خیلی زود صمیمی شدیم، مشترکاتی داشتیم، هم همسن هستیم که البته فکر می کنم ایشان پنج یا شش ماه جوان تر باشند، هر دو متولد 1321 هستیم، هر دو در فرانسه بودیم و هر دو در زمینه حقوق بین الملل، اولین مطلب هم تنظیم یک کتاب در زمینه حقوق بین الملل بود، بنده در جایگاهی نبودم که ایشان را تشویق کنم اما گفتم بسیار شکل پسندیده ای است، در آن زمان کتابی در زمینه حقوق بین الملل نداشتیم.
موضوع دومی را که به بحث گذاشتیم عنوان رساله ای بود که تهیه کرده بودیم. آقای ضیائی بیگدلی موضوع رساله را مطرح کردند و برایم جالب بود که ایشان نگاهی فردگرایانه به حقوق بین الملل داشت، عنوان رساله ایشان محاکم کیفری نورنبرگ و توکیو بود و خیلی تاکید داشت فرد در جامعه بین الملل مسئول اعمالش است و بویژه سردمداران و حکام کشورها، برایم تعجب آور بود که ایشان در آن زمان چنین موضوعی را به عنوان موضوع رساله انتخاب کردند، نباید فراموش کرد که آن زمان بیشتر دید، دید حاکمیت گرا بود و بنده هم به دلایلی در آن زمان گرایشم به طرف تقویت حاکمیت ها بود. فراموش نکنیم که دوران استعمار سپری شده بود و کشورهای نو ظهور سعی می کردند حاکمیت خودشان را حفظ کنند و در همین ارتباط هم کوشش بسیاری کرده بودند که در کنفرانس 1969 حقوق تعهدات این سلسله مراتب هنجاری را با گنجاندن این تفکیک بین قواعد آمره حقوق بین الملل و قواعد عادی انجام دهند. آنچه جالب است اینکه حق به جانب دکتر ضیائی بیگدلی بود و تحولات این چند دهه نشان می دهد حقوق بین الملل به همین سوی می رود که ایشان به عنوان بنا برای رساله خودش انتخاب کرده بود و این اشاره ای که من به کنوانسیون حقوق معاهدات دارم و این ابزاری که آن زمان کشورهای جهان سوم فکر می کردند می تواند ابزاری باشد برای تحکیم حاکمیت، درست برعکس امروز تبدیل شده به ابزاری برای حمایت از فرد.
بنده برای آقای دکتر ضیائی بیگدلی آرزوی سلامتی می کنم و مطمئن هستم همان طور که ایشان هم فرمودند، ایشان بازنشست نشده است و خوشحالم که در غالب انجمن ایرانی مطالعات ملل متحد با هم همکاری داریم و می توانیم به نحوی کمبودهای دانشگاه ها را جبران کنیم و از این بابت بسیار بسیار خوشحالم که این فرصت به ما داده شد که در غالب انجمن ایرانی مطالعات ملل متحد با هم همکاری نزدیکی داشته باشیم، خیلی ممنون، تشکر و برای شما آرزوی سلامتی می کنم.
دکتر سید محمود کاشانی از خاطرات دبیرستان خود و استاد بیگدلی گفت و پس از آن وارد بحث علمی گردید؛
دکتر سید محمود کاشانی
خدمت خانم ها و آقایان سلام عرض می کنم و همین طور خدمت آقای دکتر ضیائی بیگدلی، در معرفی یک کمی در حق بنده و ایشان ظلم شد، چون بنده با ایشان هم کلاس دبیرستان بودیم، یعنی موقعی که وارد سیکل دوم، رشته ادبی دارالفنون شدیم خدمت آقای محمد رضا ضیائی بیگدلی روی یک نیمکت نشستیم و با هم دیپلم گرفتیم. روابط دوستان دبیرستانی بسیار گرم تر است از آنها که در سنین بالاتر با هم آشنا می شوند. دوستان دیگری که در دبیرستان دارالفنون بودند آقای دکتر فیروز شهیدی که تشریف دارند، آقای دکتر آزمایش که همین موضوع باعث وصلت خانوادگی بین ایشان شد.
خوشوقت بودم که با پدر ایشان هم روابط دوستانه بسیار صمیمی داشتیم چون پدر ایشان از دوستان آیت الله کاشانی بودند و همیشه چه در تلفن و چه در دیدار ها این روابط گرم بازگو می شد، این روابط دوستانه ادامه داشته و اکنون اگر چه ایشان بازنشسته شدند و همه ما بالاخره راه بازنشستگی را باید طی کنیم و نوبت به جوان ها برسد اما از یک جهت باید ابراز تاسف کنم که جامعه حقوقی ایران در کشور یک مقدار در غربت به سر می برد در حالیکه در همه کشورهای پیشرفته حقوق دانان نقش اصلی و سازنده را در مسائل اجتماعی، فرهنگی و حقوقی دارند ولی در کشور ما متاسفانه دستگاه هایی که باید استقبال کنند و بهره مند شوند، از دانش حقوقی حقوقدانان استقبال نمی کنند، دستگاه دادگستری ما می بیند که الان با وجود گرفتاری های بزرگ کمتر سراغ حقوقدانان می آید و سدی بین دادگستری و دانشکده های حقوق وجود دارد. نمونه اش قوانینی است که الان بلاتکلیف است مثل قانون جزای عمومی، قانون خانواده، قانون آیین دادرسی کیفری که 30 سال است این قوانین به طور آزمایشی بر سرنوشت مردم، که به آزادی و به حقوق تک تک مردم ما مربوط می شود به صورت آزمایشی آن هم قوانین واپس گرایانه بیش از چند هزار سال پیش بر جامعه متمدن امروز حکومت می کند.
این دلیل ندارد جز اینکه از اساتید، وکلا و قضاتی که تجربه دارند استفاده نمی کنیم. در امر حقوق بین الملل هم از افرادی مانند دکتر ضیائی بیگدلی و دکتر ممتاز بهره گرفته نمی شود، یک نمونه خیلی مهمی که الان کشور ما با آن سروکار دارد این تحریم هاست که این تحریم ها چرا باید اقتصاد کشور و زندگی مردم را این چنین تحت تاثیر قرار دهد، از یک طرف گفته می شود و واقعیت هم دارد که فعالیت های صلح آمیز هسته ای حق هر کشوری است، هر کشوری که به NPTپیوسته است، از طرفی در تمام گزارش هایی که آژانس بین المللی انرژی اتمی می دهد می گوید فعالیت های هسته ای ایران انحرافی ندارد ولی همین آژانس پرونده ایران را به شورای امنیت ارجاع داده و شورای امنیت تحریم های ظالمانه ای علیه ایران برگزار کرده، کشورهای اروپا و آمریکا هم همینطور.
چرا باید یک کشور و ملت که هیچ اشتباهی در مورد قراردادهای بین المللی خودش با آژانس، با پادمان و غیره ندارد مورد تحریم قرار بگیرد. این تنها یک دلیل دارد و آن هم اینکه دستگاه دولتی به دانش حقوق دانان ایرانی و استادان حقوق بین الملل بی تفاوتی نشان می دهد و از ایشان بهره نمی گیرد و این تحریم ها به کشور تحمیل می شود، بدین ترتیب غرامات و خساراتی که جامعه ما می پردازد به دلیل بی اعتنایی دستگاه های دولتی به حقوقدانان ایرانی، دودش به چشم مردم می رود.
بنده امیدوارم این انجمن حقوق بین الملل که آقای دکتر ضیائی بیگدلی و همکاران ایشان دائر کرده اند، فعال تر باشد و بیشتر نقش ایفا کند، تا ملت ایران و دستگاه های دولتی گفتگوهای بی ثمر با 1+5 و آژانس نکنند و اگر می کنند با تکیه بر ضوابط و قواعد حقوق بین الملل این کار انجام شود تا بدون اینکه کمترین گذشتی از حقوق مسلم ایران هست، سرانجام هرچه زودتر توافقی حاصل شود.
از باب ستایش حقوق بین الملل و استادان بزرگی که در ایران داریم این چند کلمه را خدمتتان عرض کردم، برای آقای دکتر ضیائی بیگدلی و برای خانواده ایشان آرزوی سلامتی و تندرستی می کنم و امیدوارم سال های طولانی این جمع همکاران حقوقدان در رشته های مختلف سرزنده و پویا باشند و جامعه حقوقی ما از دانش و تجربه همکاران گرامی برخوردار باشند، متشکرم.
دکتر حسین سلیمی استاد شاخص روابط بین الملل و عضو محترم هیات علمی دانشگاه علامه طباطبایی گفت؛
دکتر حسین سلیمی
برای من جای افتخار دارد در جلسه ای که استاد عزیز همه ما، که البته بنده افتخار شاگردی مستقیم استاد بیگدلی را نداشته ام ولی با آثارشان و تلاشهاشان و کارهای بزرگ ایشان آشنا هستم، افتخار بزرگی است که در این جلسه حضور داشته باشم و بسیار سپاسگزارم که این فرصت در اختیار بنده گذاشته شده است.
گرچه بنده به عنوان همکار دعوت شده ام اما از طرف انجمن علوم سیاسی ایران و انجمن ایرانی حقوق بین الملل که در آنها عضویت دارم، از جناب دکتر ضیائی بیگدلی که از آثارشان مستمرا استفاده شده قدردانی و سپاسگزاری کنم. دو نکته را عرض می کنم اول اینکه بنده از ابتدای حضورم در دانشگاه علامه شاهد تلاش های فوق العاده آقای دکتر ضیائی بیگدلی برای تاسیس دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه علامه و حاکم کردن یک جو علمی بدون هیچگونه روابط و باندبازی های مختلف در آنجا بوده ام که تعداد زیادی از دانشجویان و اساتید کنونی که محصول دوره درخشانی است که دکتر بیگدلی بنیاد گذاشته اند را می بینم و به هر حال تلاش های ایشان بسیار شایسته تقدیر است. اما حضور بنده در اینجا برای بیان یک نکته علمی است که فکر می کنم در جامعه حقوقی ما کمتر به آن توجه شده است، به تخصص بنده در حوزه روش نزدیک است و فکر می کنم این نکته قبل از هرکس به اندیشه و فکر دکتر بیگدلی رسیده بود.
جناب آقای دکتر ضیائی بیگدلی یک مقاله دارند در مورد روش تحقیق در حقوق بین الملل و کاربرد روش های علمی-تجربی که در مجله دانشکده حقوق و علوم سیاسی به چاپ رسیده است. براساس این مقاله بنده عرض می کنم، در گفتگو های مستمری که بنده با اساتید و همکاران حقوقی خودم داشتم متوجه شدم روش تحقیق و روش پژوهش در بخش عمده ی جامعه حقوقی ما بیشتر قانون یابی، قانون دانی و تفسیر قانون است و کمتر تلاش شده در فهم قوانین و نظام های معنایی جاری در قوانین از روش های جدید علوم تجربی استفاده شود. مفاهیمی نظیر کاربرد متغیرها، پیدا کردن روابط بین پدیده ها، تعریف عملیاتی کردن و معانی مندرج در متون حقوقی را به مثابه پدیده های اجتماعی دیدن که نمی شود برای فهم آنها از روش های علوم تجربی و روش های علوم دقیقه هم استفاده کرد این مفهوم ژرف اگر توسط دیگران بیان می شد شاید آن قدر قابل پذیرش نبود ولی دکتر ضیائی بیگدلی با بینش و دانش حقوقی خودشان این مفهوم را که شاید در محیط تفکر در عرصه ی حقوق بین الملل در عرصه جهانی هم کمتر توجه شده دریافتند، به طرز بسیار دقیق، ساده، روشن و قابل فهم در مقاله خودشان بیان کردند و می خواستم از متخصصین بزرگ، دانشجویان و … خواهش کنم که این دریچه را که آقای دکتر ضیائی بیگدلی در آن مقاله باز کردند و فی الواقع یک بینش عمیق در مورد شبکه های معنایی و معانی مندرج در موتون حقوقی گشوده اند، توجه کنند و این راه را ادامه دهند که می توند یک کار جدید و یک کار بزرگ در جامعه علمی کشور باشد.
جناب آقای دکتر کاشانی فرمودند حقوقدان ها خیلی مهجورند و در انزوا قرار گرفته اند، دکتر از اهالی دانش سیاست خبر ندارید، ولی تا شقایق هست زندگی باید کرد، شقایق هایی مثل دکتر بیگدلی.
سپس مجری اینگونه از دکتر براتی برای سخنرانی دعوت کرد؛ دعوت می کنم از یکی از میوه های دل دکتر بیگدلی و حاصل عمر ایشان در تدریس که هم در مقطع کارشناسی ارشد و هم در مقطع دکترا از دانشگاه علامه طباطبایی فارغ التحصیل شده اند و یکی از دانشجویان شاخص استاد محسوب می شوند تا در جایگاه قرار گیرند و مطالبشان را بیان کنند؛ آقای دکتر براتی؛
دکتر براتی
با عرض سلام خدمت حضار محترم و اساتید گرامی و دوستان عزیز. من واقعا خودم را شایسته و لایق صحبت در این محفل نورانی و علمی و صحبت در محضر اساتید بزرگ خودم نمی بینم و فکر می کنم در محضر بسیاری از این اساتید زانوی تلمذ زده و از اخلاق و ادب و انسانیت و علم تک تک این استاید درس گرفته ام. حضور تک تک این اساتید را در این محفل علمی ارج می نهم و صحبتم را با این جله شکسپیر شروع می کنم که می گوید:”تملق گویی حماقت گوینده و تحمیق مخاطب است.” اما آنچه بنده قصد دارم عرض کنم این است که هیچوقت فراموش نمی کنم سال 1370 که برای اولین بار دانشگاه علامه طباطبایی بدون داشتن دانشکده حقوق در مقطع کارشناسی، مبادرت به گزینش در مقطع ارشد در رشته حقوق بین الملل کرده است.
خوب به خاطر دارم در آن زمان انتخاب دانشجویان در مقطع کارشناسی ارشد در سال 1370، هشت نفر دانشگاه شهید بهشتی و هشت نفر دانشگاه علامه و هشت نفر دانشگاه تهران برای اولین دوره، در آن سال بنده دانشگاه شهید بهشتی قبول شده بودم، در اعلام دوم در علامه هم قبول شده بودم که برای اولین بار در آن دانشگاه خدمت استاد رسیدم، هرچند دوره لیسانس در دانشگاه شهید بهشتی بودم و علقه ای با آن دانشگاه داشتم، رفتار و منش دکتر بیگدلی چنان در من تاثیر گذاشت که با توجه به علقه ای که من از دانشگاه شهید بهشتی داشتم و هنوز دارم، دانشگاه علامه را انتخاب کردم و در محضر استاد در عرصه حقوق بین الملل حضور پیدا کردم و اولین رساله کارشناسی ارشد را با عنوان تحریم اقتصادی در چارچوب منشور سازمان ملل تحت راهنمایی های استاد دفاع کردم و تحت راهنمایی استاد با نمره ای خوب به پایان رساندم. این روند ادامه داشت که باز هم استاد همه آنچه داشتند در اختیار می گذاشتند. اما یک چیز در بیان دکتر زمانی مرا منقلب کرد، خوب به یاد دارم آن زمان که دکتر بیگدلی در اتاقی بسیار محقر در دانشکده اقتصاد که هیچوقت جای نشستن دو دانشجو در آن اتاق نبود، تمام رساله های دانشجویی را با دقت زیاد، واو به واو رساله را می خواندند و نظم و دقت در نگارش و مطالعه را بنده از ایشان یاد گرفتم.
نه تملق است و نه گزافه گویی، اگر امروز پاک بازنشسته شدید، جایگاهتان در قلب دانشجویانتان در هر مقطع و زمان مهر خورده و هیچگاه از یادمان نخواهید رفت.
سپس مجری نکوداشت استاد دکتر ضیائی بیگدلی را به جایگاه دعوت کرد و تمام حضار به احترام ایشان ایستادند و این استاد کشورمان را تشویق کردند؛
بزرگداشت دکتر ضیائی بیگدلی
در ادامه از کتاب مجموعه مقالات اهدایی به استاد دکتر ضیائی بیگدلی رو نمایی شد و حضار هدایای خویش را تقدیم استاد کردند، مقالات اهدایی در این مجموعه بدین شرح است،
تقدیم مجموعه مقالات اهدایی به دکتر ضیائی بیگدلی
در بخش اول تحت عنوان «استاد و چهار دهه آموزش و تحقیق در وادی حقوق بین الملل»؛
شعر «ضیائی از دل خورشید علم» از دکتر علیرضا دلخوش، «برای محمدرضا ضیائی بیگدلی و عشق او به دانش و درستی» از عبدالله عابدینی، زندگی نامه استاد، «کلامی از انتشارات گنج دانش» نوشته ی علیرضا گنج دانش، «شخصیت دکتر بیگدلی از نگاه یک دوست و همکار» از دکتر محمد محمدی گرگانی، « “آدم ها” سرمایه های برگشت ناپذیر جامعه هستند» از دکتر هادی وحید و « استاد و “حقوق بین الملل عمومیِ” او» از دکتر علیرضا ابراهیم گل قرار دارد،
در بخش دوم تحت عنوان «پژوهش و روش شناسی در حقوق بین الملل»، مقالات؛
«آموزش و پژوهش حقوق بین الملل در ایران: از وضع موجود تا وضع مطلوب» اثر دکتر سید قاسم زمانی، «آسیب شناسی و روش شناسی حقوق بین الملل در دانشگاههای ایران» اثر محمد آقایی و «استناد در متون پژوهشی حقوقی» اثر دکتر همایون حبیبی جای دارد،
در بخش سوم تحت عنوان « منابع حقوق بین الملل» مقالات؛
«تحلیل سیستمی، مفهوم اوصاف و مبانی نظری قاعده حقوقی بین الملل» اثر دکتر فرید آزاربخت «تفسیر معاهده در زمان و قاعده حقوق میان دوره ای» اثر دکتر سید جمال سیفی «مناسبات میان معاهدات و عرف در حقوق بین الملل با تکیه بر نقش معاهدات در فرایند شکل گیری قواعد عرفی» اثر دکتر شهرام زرنشان
در بخش چهارم تحت عنوان «تابعیت حقوق بین الملل: تحول در مفهوم، تنوع در مصداق» مقالات؛
«تحدید انفصال در حقوق بین الملل» اثر دکتر جمشید ممتاز، محمد رزاقی ساکت، «نظر مشورتی دیوان بین المللی دادگستری در خصوص کوزوو: از اعلامیه استقلال تا حق خودمختاری» اثر دکتر میر شهباز شافع، «تشکیل دولت فلسطین: بازکاوی حقوق بین الملل و بازستانی یک حق» اثر دکتر امیر حسین رنجبریان و مهسا فرحزاد، «جایگاه فرد در حقوق بین الملل» اثر دکتر علی داعی، «تحول حقوق و مسئولیت های اشخاص حقیقی در حقوق بین الملل» اثر دکتر رضا اسلامی و ولی الله نوری،
مجموعه مقالات اهدایی به دکتر ضیائی بیگدلی
در بخش پنجم تحت عنوان «حقوق بین الملل بشر» مقالات؛
«مفهوم کرامت ذاتی انسان» اثر دکتر محمد راسخ، «تدوین اعلامیه جهانی حقوق بشر در پرتو روندهای جهانی» اثر دکتر حسین شریفی طراز کوهی، «تاثیرات نظام حقوق بشر بر نهاد حمایت دیپلماتیک» اثر دکتر ستار عزیزی، «اعراض از ضرورت ها: تحولی در کارکرد حمایت دیپلماتیک جهت حمایت از حقوق بشر» اثر دکتر راحله سید مرتضی حسینی، «حقوق بش و شرکت های فراملی: “پیمان جهانی” و چارچوب “حمایت، احترام و جبران” سازمان ملل متحد» اثر دکتر پوریا عسکری، «بررسی حقوقی دکترین “مسئولیت حمایت” در حقوق بین الملل» اثر دکتر سید مرتضی نجفی اسفاد، «مجمع عمومی سازمان ملل متحد: پیشگام نهضت همکاری بین المللی تا مسئولیت حمایت» اثر دکتر امیر ساعد وکیل، «بهره گیری از رهیافت های حقوق بین المل در جهانی سازی اخلاق زیستی» اثر دکتر محمود عباسی، دکتر محمدرضا دهشیری و ابوالفضل اصغری، «تحول در حقوق بین الملل؛ مفهوم حاکمیت و مقررات جهانی حقوق بشر» اثر دکتر علیرضا دلخوش، «مشروعیت حقوق بین الملل» اثر آلن بوکنن، مریم حاجی عرب، دکتر سید محمد قاری سید فاطمی،
در بخش ششم تحت عنوان «صلح، خلع سلاح و حقوق هسته ای» مقالات؛
«زنان، صلح و امنیت بین المللی» اثر دکتر نسرین مصفا، «نگاه هرمونوتیک به موضوع خلع سلاح در منشور با تاکید بر نقش آفرینی ارکان سازمان ملل» اثر دکتر حسن سواری، «امکان سنجی خاورمیانه عاری از سلاح هسته ای: دیدگاه حقوقی» اثر دکتر نادر ساعد، «تعلیق حقوق هسته ای ایران در شورای امنیت در بوته نقد حقوق بین الملل» اثر دکتر سید حسین سادات میدانی و دکتر محسن نذیری اصل،
در بخش هفتم تحت عنوان «ضمانت اجرای کیفری حقوق بین الملل» مقالات؛
«ضرورت واکنش های جهانی شده حقوق بین الملل کیفری به جنایات بین المللی» اثر دکتر هیبت الله نژندی منش، «شورای امنیت و تروریسم: اشارات و تنبیهات محاکم ملی» اثر دکتر سید باقر میر عباسی و عبد الله عابدینی،
در بخش هشتم تحت عنوان«حقوق بین الملل هوا فضا» مقالات؛
«آثار حقوقی فروش بلیت بیش از ظرفیت هواپیما در پرواز های بین المللی» اثر دکتر به آذین حسیبی، «ضرورت رعایت ایمنی در صنعت هوانوردی: وظایف و مسئولیت دولتها» اثر دکتر منصور جباری، «استفاده دوگانه از فناوری فضایی در حقوق بین الملل فضایی» اثر دکتر سید هادی محمودی و دکتر حمید کاظمی،
در بخش نهم تحت عنوان «حقوق مسئولیت بین المللی» مقالات؛
«مسئولیت و جبران خسارت در تجارت الکترونیک در پرتو تحلیل اقتصادی حقوق» اثر دکتر محسن محبی، «خسارات وارد بر محیط زیست از منظر حقوق مسئولیت بین المللی؛ چالشهای موجود» اثر دکتر آرامش شهبازی، «مرور زمان در حقوق بین الملل» اثر دکتر مژگان رامین نیا،
در بخش دهم تحت عنوان «حقوق بین الملل در دادرسی های بین المللی» مقالات؛
«پیامد های رای دیوان بین المللی دادگستری در قضیه مصونیت های صلاحیتی دولت بر نقض مصونیت ایران در محاکم امریکا» اثر دکتر محسن عبداللهی، «رأی دیوان بین المللی دادگستری در قضیه ی اختلاف بین آلمان و ایتالیا؛ موازنه ی بین حقوق بین الملل کلاسیک و مدرن» اثر علی نواری، «رای 14 مارس دیوان بین المللی حقوق دریاها در ترازوی انصاف؛ دعوای بنگلادش و میانمار در زمینه ی تحدید حدود مرزهای دریایی» اثر زکیه تقی زاده و فاطمه هداوندی، «تحدید حاکمیت در پرتو توسیع صلاحیت؛ تفسیر “رضایت” دولت در رویه ایکسید» اثر دکتر علی اکبر براتی دارائی، «اقدامات احتیاطی در قانون نمونه داوری آنستریال(اصلاحات سال 2006)» اثر دکتر جواد کاشانی و مهدی شیخانی،
در بخش یازدهم تحت عنوان «حقوق بین الملل مالکیت فکری» مقالات؛
«حمایت بین المللی از دانش سنتی» اثر دکتر حمید زاهدی و سمیرا غلام دخت، «اصل رفتار ملی در مقررات بین المللی حقوق مالکیت فکری» اثر دکتر محمد هادی میر شمسی، «نرم افزارهای اختراعی (مطالعه در حقوق فرانسه، اتحادیه اروپا و ایالات متحده امریکا)» اثر دکتر ستار زر کلام،
در بخش دوازدهم تحت عنوان «حقوق بین الملل اسلام» مقالات؛
«واکاوی مفهوم حقوق بین الملل اسلامی» اثر دکتر محمد جواد شریعت باقری، «اصول کلی دحقوقی در حقوق بین الملل و حقوق اسلام: همخوانی ملل متمدن و ملل متدین» اثر دکتر سید مصطفی میر محمدی،
و بالاخره در بخش سیزدهم تحت عنوان «ایران و حقوق بین الملل» مقالات؛
«روند جهانی شدن تجارت و جایگاه ایران در سازمان جهانی تجارت» اثر دکتر بهروز اخلاقی، «ویژگی های حقوق معاهده ی ایران در اجرای احکام مدنی خارجی» اثر دکتر فرهاد پروین، «نظارت مجلس بر قراردادهای نفتی در بخش بالا دستی» اثر دکتر مهدی حدادی و پیمان آقابابایی، «تحریم اقتصادی یکجانبه و اصل حاکمیت دولت ها» اثر دکتر محمد حبیبی مجنده، «اصل بین المللی عدم مداخله و تخلف ایالات متحده امریکا از موافقت نامه های الجزایر» اثر دکتر ناصر علی منصوریان و «اصول دادرسی کیفری منصفانه کودکان و نوجوانان معارض با قانون در نظام بین الملل، حقوق بشر و حقوق ایران» اثر دکتر حسنعلی مؤذن زادگان قرار دارد.
پس از رونمایی از مجموعه مقالات اهدایی به استاد و اهدای هدایا به استاد، دکتر محمدرضا ضیائی بیگدلی ضمن قدردانی از برگزار کنندگان و سخنرانان و حضار این نکوداشت گفت؛
دکتر ضیائی بیگدلی
محبت آمد و زد حلقه بر دل و جانم درش گشودم و شد تا به حشر مهمانم
به نام حضرت دوست که هر چه داریم از رحمت اوست و هر چه نداریم نیز از حکمت اوست.
سلام
سلامی چو بوی خوش آشنایی، تشکر از حضور گرمتان، تشکر از برگزار کنندگان این مراسم از جمله خانه اندیشمندان علوم انسانی، تشکر از نهاد ها و اشخاصی که پشتیبان این مراسم بودند، تشکر از سخنرانانی که با سخنان خود مرا مورد لطف و مرحمت قرار دادند، تشکر ویژه از برادر و همکار بسیار عزیزم جناب آقای دکتر سید قاسم زمانی که مسئولیت اجرای بهینه ی این مراسم را به عهده داشتند، چندین ماه قبل که ایشان برگزاری این مراسم را به بنده پیشنهاد کردند بنده زیر بار نرفتم و برگزاری چنین مراسمی را نوعی خودبزرگ بینی و تعریف از خود و خودخواهانه دانستم، مخصوصا اینکه استادانی به مراتب شایسته تر از من هستند و برگزاری مراسم برای آنها را مرجح می دانستم،استدلال ایشان برای برگزاری این مراسم این بود که چون دانشگاه علامه طباطبایی به هنگام بازنشستگی در سال 1388 مراسمی حتی در حد تودیع برای بنده برگزار نکرده ااست، لذا ایشان با کمک برخی از دانشگاههایی که سابقه تدریس در آنها را داشته و دارم،قصد برگزاری این مراسم را دارند، انکار من و اصرار ایشان بالاخره منجر به پذیرش این درخواست ایشان شد، مخصوصا اینکه دوست و همکار بسیار ارجمندم جناب آقای دکتر ممتاز بر این امر پای فشردند، البته بنده به ایشان گفتم چون شما اولی هستید لذا ابتدا باید چنین مراسمی برای شما برگزار گردد و ایشان پذیرفتند که در مرحله ی بعد برای ایشان برگزار گردد و انکار بعد از اقرار مسموع نیست.
این لطف و مرحمت دانشگاه در عدم برگزاری حتی یک تودیع و خداحافظی مرا یاد خاطره ای در سال 1354 انداخت، یعنی 34 سال قبل از آن، در آن موقع نیز به همین صورت بدون هیچ گونه تودیع، تشکر، سپاسگزاری و دست شما درد نکندی، قم را ترک کردیم، البته بعد از 35 سال یعنی در سال 1389 به مناسبت چهلمین سالگرد تاسیس آن مدرسه عالی و تجلیل از مرحوم پدر و بنده حقیر توسط آقای دکتر برنجکار رئیس پردیس قم دانشگاه تهران این برنامه به عمل آمد، جالب اینکه این مراسم، بعد از دو سال و نیم و آن بعد از 35 سال، با این تفاوت که این توسط نهادهایی غیر از دانشگاه محل سابق خدمتم برگزار می شود و آن توسط مسئولان همان موسسه برگزار شد.
دکتر ضیائی بیگدلی
همواره در طول نزدیک چهل سال خدمت دانشگاهی خود از خداوند خواسته ام که «رب ادخلنی مدخل صدق و اخرجنی مخرج صدق» پروردگارا مرا در هر کار صادقانه وارد کن و صادقانه خارج نما، صادقانه و با نیت خدمت به دانشجویان و دانشگاهیان وارد دانشگاه شدم و صادقانه در راه اعتلای دانشگاه محکوم به بازنشستگی گردیدم، و در هر حال خدا را شاکرم که با سلامتی اخیرا هفتاد سالگی را پشت سر گذاشتم و امیدوارم تا جان و توان در تن دارم خدمتگزار جوانان این مرز و بوم باشم، خوشبختانه به رغم نامهربانی های مدیریت دانشگاه علامه طباطبایی مهربانی های همکاران هیأت علمی، اداری و دانش آموختگان و دانش جویانی که سعادت خدمتگزاری به ایشان را از من سلب و ساقط کرده اند از حد فزون است و هر جایی و به هر مناسبتی مرا می بینند از ابراز محبت دریغ نمی کنند، و همواره مرا شرمنده الطاف خود می نمایند، و این مهربانی ها را به هیچ وجه، به هیچ وجه حاضر نیستم در مقابل آن نامهربانی ها معامله و معاوضه کنم، به قول شاعر؛
«بار محبت از همه باری گران تر است وآنکس کِشد که از همه کس ناتوان تر است»
در طول بیش از 40 سال که در خدمت آموزش عالی کشور هستم همواره در هر کجا دانش آموختگان دانشگاههای مختلفی که من در آنجا تدریس نموده ام را دیده ام مورد الطاف آنان قرار گرفته ام. از جمله فارغ التحصیلان سالهای اول پردیس قم دانشگاه تهران، مدرسه ی عالی علوم قضایی و اداری قم، که در هر گردهمایی خود بنده و برخی از استادان دیگر قدیمی را به جمع خود دعوت می کنند و مورد لطف قرار می دهند.
در هر حال از کلیه همکاران هیأت علمی و اداری دانشگاه ها، قضات و وکلای محترم دادگستری، حقوقدانان و دانشجویان سلبق و لاحق حقوق و حتی علوم سیاسی و روابط بین الملل که به هر مناسبتی و در هر جایی که مرا می بینند و می شناسند مورد لطف و مرحمت قرار می دهند بسیار ممنون و سپاسگزارم.
ضمنا بر خود فرض می دانم که از اشخاص زیر به نام اسم برده و از آنان تقدیر و تشکر ویژه نمایم؛ تشکر از دکتر سید قاسم زمانی؛ تشکر از سخنرانان محترم، تشکر از کلیه نویسندگان مقالات مجموعه مقالات، تشکر ازجناب آقای دکتر ضرغامی، تشکر ازجناب آقای دکتر جلالی، تشکر از جناب آقای قوی زاد مستند ساز و تهیه کننده کلیپ، تشکر از جناب آقای علیرضا گنج دانش مدیر محترم انتشارات گنج دانش به عنوان یک دوست سی ساله و مشوق و ناشر کتاب های حقوقی از جمله کتاب های بنده بالاخص کتاب حقوق بین الملل بشر دوستانه که با حمایت های کمیته بین المللی صلیب سرخ به زودی به منصه ی چاپ و انتشار خواهد رسید، متشکر از دوست، برادر و خویشاوند بسیار عزیزم جناب آقای دکتر علی آزمایش که نقش تعیین کننده ای در تحصیل دانشگاهی و زندگی اجتماعی و کاری من داشته اند، بالاخره تشکر ویژه از خانواده ام، مخصوصا همسر عزیزم سرکار خانم فاطمه آزمایش که چهل سال و پنج ماه و دو روز است با صبر ، متانت و مسالمت مرا تحمل کرده و با عشق در کنار یکدیگر زندگی می کنیم، مسلما اگر حمایت ها و صبر و بردباری های او نبود امروز به هیچ وجه خود را شایسته برگزاری این چنین مراسمی نمی دانستم.
در پایان با قرائت قطعه شعر کوتاهی از مرحوم قیصر امین پور شاعر معاصر با شما خداحافظی می کنم؛
حرف های ما هنوز ناتمام
تا نگاه می کنی وقت رفتن است
باز هم حکایت همیشگی
پیش از آنکه با خبر شوی لحظه ی عزیمت تو ناگزیر می شود
ای دریغ و حسرت همیشگی
ناگهان چقدر زود دیر می شود.
در پایان گروه موسیقی به اجرای تصنیف پرداختند.
بزرگداشت دکتر ضیائی بیگدلی
بزرگداشت دکتر ضیائی بیگدلی
بزرگداشت دکتر ضیائی بیگدلی
بزرگداشت دکتر ضیائی بیگدلی
بررسی حقوقی شیوه نظارت بر اجرای بودجه پروانه چرا ی دام
پست های مرتبط
تغییر کارفرما و آثار آن در رابطه کارگری و کارفرمایی
تغییر کارفرما و آثار آن در رابطه کارگری و کارفرمایی [...]
وکیل شدن قضات بازنشسته ممکن است باعث فساد شود
یک وکیل دادگستری با انتقاد از اشتغال قضات بازنشسته به وکالت، گفت این کار ممکن است باعث فسادهایی بشود [...]
قصور پزشکی و نحوه شکایت از آن
برخی مواقع افرادی با مراجعه به پزشک و یا درمانگاه برای درمان خود اقدام می‌کنند اما از سوی پزشک مربوط [...]
چه کسانی بدون شرکت در آزمون می توانند از مرکز وکلای قوه قضاییه پروانه وکالت بگیرند ؟
در قانون برای اقشاری تسهیلاتی در نظر گرفته شده است که بتوانند بدون شرکت در آزمون از مرکز وکلای قوه ق [...]
حکم به بطلان دعوای طلاق زوج با استناد به قاعده لاضرر
محسن پارسا دادرس شعبه اول دادگاه عمومی حقوقی بخش رودهن با صدور دادنامه‌ای با استناد به اعلامیه جهانی [...]
کوچ دنباله دار قضات از قضاوت به وکالت
کانون وکلای دادگستری مرکز فهرست جدید متقاضیان صدور پروانه وکالت را بر اساس بندهای مختلف ماده هشتم لا [...]
