دستور موقت در قانون به چه معناست ؟

2,079 مشاهده
زمان مطالعه : 1:37
اخبار

علیرضا فلاح/ وکیل پایه یک دادگستری

دستور موقت موضوع مواد 325و310 قانون آیین دادرسی مدنی است و از کلمه موقت، کوتاه‌مدت یا بلند‌مدت بودن مورد نظر نیست، چون پیش از رسیدگی است و می‌تواند تا قطعیت دادنامه ادامه داشته باشد، موقت نامیده می شود اما در حقوق مدنی امکان رسیدگی فوری را به حکمه می دهد تا در مواردی که فوریت دارد، به سرعت تصمیم‌گیری شود مثلا اگر خواسته ای دارید مثل تنظیم سند رسمی و بیم آن می‌رود که پیش از طی تشریفات دادرسی ملک از سوی فروشنده به غیر منتقل شود، تقاضای دادرسی فوری و صدور دستور توقیف ملک را به محکمه می‌دهید و محکمه با رعایت تشریفات نسبت به صدور دستور توقیف پلاک اقدام می کند یا به‌عنوان مثال دیواری توسط شخص ثالث در ملک شما در در حال احداث است و اگر به فوریت متوقف نشود، آثار بدی خواهد داشت؛ بنابراین در شرایط فوری این دستور صادر می شود.

اول: دستور موقت در موضوعی قابل درخواست است که خود موضوع قابلیت طرح دعوی را داشته باشد و یا دادخواست آن پیش‌تر داده شده باشد با این توضیح که هر چیزی قابلیت این در خواست را ندارد . پس اگر موضوع مورد نظر را نتوان با درخواست اصلی به محکمه داد، دستور موقت هم نمی شود درخواست کرد.

دوم: فوری‌بودن آیین دادرسی نیاز به تشکیل جلسه دادرسی و تشریفات مربوطه را برطرف کرده و قاضی می‌تواند نسبت به صدور دستور مذکور به تقاضای مدعی اقدام کند .

سوم: هزینه دادرسی درخواست دستور موقت مثل دعاوی غیر مالی است ولی اگر با دادخواست اصلی داده شود، هزینه ای ندارد .

چهارم: محل مراجعه برای درخواست دستور موقت دادگاهی است که صلاحیت دارد تا اصل این دعوی را رسیدگی کند؛ یعنی صلاحیت رسیدگی به دعوای اصلی را دارد و اگر پیش‌تر دادخواست اصلی مطرح شده باشد، این دادخواست به همان محکمه داده می شود .

پنجم: چون ممکن است این دستور موقت به طرف مقابل شما آسیب برساند و یا حق او را تضییع کند، قانونگذار قاضی را مکلف کرده از خواهان تامین مناسب بگیرد .

ششم: اگر قبل از دادخواست تقاضای دستور موقت صورت گرفته باشد، خواهان فقط 20 روز مهلت دارد دادخواست اصلی را بدهد و پس از آن با تقاضای ذی‌نفع این دستور ملغی می‌شود و اگر درخواست اصلی در این 20 روز تقدیم شده باشد، آثار آن باقی خواهد ماند .

منبع : روزنامه قانون