ایراد بی نفعی خواهان

ایراد-بی-نفعی-خواهان

ایراد بی نفعی خواهان

هیچ دادگاهی نمی تواند به دعوایی رسیدگی کند، مگر اینکه شخص یا اشخاص ذی نفع، رسیدگی به دعوا را درخواست کرده باشند.

زمانی که شخصی در دادگاه اقدام به اقامه یک دعوا می‎کند، فرض بر آن است که هنگام پذیرفته شدن دعوا و صدور حکم، نفعی عاید وی می‎شود که نتیجه آن حکم است. بنابراین در صورتی خواهان دعوایی را در دادگاه مطرح کند و از صدور حکم هیچ‎گونه نفعی عاید وی نشود، می‎توان گفت که خواهان در دعوای مطروحه ذی‌نفع نبوده است. به این ایراد، ایراد عدم ذی‎‌نفعی خواهان نیز گفته می‎شود.شخصی که در دادگاه اقامه دعوا می‎کند، باید توجه کند که دعوای اقامه‎شده توسط او قابلیت این را دارد که سودی به او برساند. بر اساس ماده 2 قانون آیین دادرسی مدنی، هیچ دادگاهی نمی‎تواند به دعوایی رسیدگی کند، مگر اینکه شخص یا اشخاص ذی‎نفع، رسیدگی به دعوا را درخواست کرده باشند.نکته مهم این است که نفع به هر اندازه‎ای که باشد، کافی است و می‎تواند مادی یا معنوی باشد.به عنوان مثال، در دعوای اعلام بی‎ اعتباری وصیت‎نامه، دادگاه در مقام بررسی ذی‎ نفع بودن خواهان، کافی است احراز کند که در صورت صدور حکم بی‎ اعتباری وصیت‌نامه، سودی نصیب خواهان می ‎شود.

​​​​​​​به موجب بند 10 از ماده 84 قانون آیین دادرسی مدنی، «زمانی که خواهان در دعوای مطروحه ذی ‎نفع نباشد»، خوانده می‎ تواند ایراد بی‏نفعی خواهان را به دادگاه ارائه کند. در این شرایط، دادگاه بی‎نفع بودن یا ذی‎ نفع بودن خواهان را مدنظر قرار می‎دهد.در این راستا، دادگاه باید پاسخ این پرسش را جستجو کند که چنانچه حق ادعاشده علیه خوانده احراز و حکمی علیه خوانده صادر شود، آیا قانونا نفعی به خواهان می‎رسد؟اگر پاسخ این پرسش مثبت باشد، دادگاه خواهان را ذی‎ نفع دانسته و ایراد بی‎ نفعی خواهان را رد کرده و به پرونده رسیدگی می‎ کند. اما اگر پاسخ این پرسش، منفی باشد، ایراد را می‎پذیرد و قرار رد دعوا صادر می‎کند.نکته مهم این است که با ارائه ایراد عدم نفع خواهان و پذیرش این ایراد، مانعی دائمی برای رسیدگی به دعوا ایجاد می‎ شود .

منبع : روزنامه حمایت

    

مشترک شدن در خبرنامه!

برای دریافت آخرین به روز رسانی ها و اطلاعات ، مشترک شوید.