سیاست، آزادی، اخلاق

مصطفی ایزدی
 

دنیای سیاست ، دنیای ارزشمندی است به شرط اینکه اخلاق فدای سیاست نشود. گفتمان مهمی که پس از پیروزی انقلاب اسلامی به طور فراگیر در ادبیات سیاسی ایران ورود پیدا کرد توجه ، اعتنا و اعتقاد به این گفته شهید سید حسن مدرس بود که «سیاست ما عین دیانت ماست.»با توجه به رواج برخی بداخلاقی ها، اگر مدرس شجاع، امروزه ناظر این بداخلاقی ها در فضای سیاسی کشور بود چا قضاوتی می کرد؟ یکی از مشهورترین سخنان ارزشمند وکلیدی حضرت امام حسین(ع) در هنگامه سخت روز عاشورا این است که خطاب به دشمنانش فرمود: اگر دین ندارید و از روز جزا نمی ترسید لااقل در دنیا آزادمرد باشید. پیام اصلی این سخن انسانی و اسلامی که برای همه نسل ها در همه عصرها بیان شده این است که در عالم سیاست ورزی حتی اگر به صورت حاد در آمد و مجادله ای درگرفت باید اخلاق را رعایت کرد و آن را فدای کشمکش های سیاسی و دشمن تراشی و نبرد سرد و گرم نکرد.

در چند ماه اخیر به دلیل زیرپا گذاشتن مروت و اخلاق توسط برخی سیاسیون اعتراض علمای دین و مراجع تقلید بلند شده که بداخلاقی، اهانت، تخریب دیگران و افتراء و اتهام زدن به مخالفان حرام و خلاف شرع است. نمی تون گفت که این بزرگواران بدون توجه به آنچه امروزه در رسانه ها ، سخنرانی و گفت و گوها رایج شده است چنین نظری داده اند. گسترش شیوه های ناصواب برخورد با منتقدان به ویژه از ناحیه تندروها، اخلاق را در سیاست به سرعت تضعیف می کند و اگر اخلاق بیش از این در جامعه آن هم در میان برخی سیاستمداران فاقد ظرفیت تحمل، تضعیف گردد امکان رقابت سالم کمرنگ می شود.

عده ای از این تندروها که دستی در رسانه های مکتوب و مجازی دارند، برخی انگار هیچ مانعی را در مسیر بدرفتاری های زبانی و قلمی خود نمی بینند و به هر بهانه ای انواع و اقسام اهانت ها و سوء تعبیرها را به رقیب روا می دارند و هر گونه اتهام و تخریب را که شایسته هیچ انسان دلسوزی نیست بعضاً نسبت به برخی خدمتگزاران کشورمان به کار می گیرند. اگر این حرف ها که بر قلم راقم این سطور جاری شده ادعایی بیش نیست با این سخنان آیت الله مظاهری از علمای پرآوازه اصفهان چگونه برخورد می کنید؟

بر حسب آنچه رسانه ها خبر دادند: آیت الله مظاهری با تاکید بر پرهیز از تهمت گفت: تهمت سیاسی گناه بزرگی است که امروزه در کشور رایج شده است. این مدرس خارج فقه حوزه علمیه گفت: تهمت به بزرگان به عنوان تهمت سیاسی گناه بزرگی است که امروزه رایج شده است که باید از آن پرهیز جدی شود.ظاهراً برخی نمی توانند دست از سب و لعن بردارند و در چارچوب اخلاق سخن خود را بازگویند. جالب این که هر چه به فصل انتخابات نزدیک تر می شویم تندروها از ترس رقبای خود، آتش توبخانه اهانت و تهمت و نارواگویی را زیادتر می کنند. چه کسانی برای جلوگیری از این بداخلاقی ها باید اقدام کنند؟ آیا نباید به بداخلاقان و تندروها تذکر جدی داد؟ آیا وقت آن نرسیده است که یادآوری شود: لااقل آزادگی داشته باشند.