قانون موافقتنامه کشتیرانی تجاری دریائی بین دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت کویت
ماده واحده - موافقت نامه کشتیرانی تجاری و دریایی بین دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت کویت مشتمل بر یک مقدمه و (13) ماده به شرح پیوست تصویب و اجازه مبادله اسناد آن داده می شود:
موافقت نامه کشیرانی تجاری دریایی بین دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت کویت
مقدمه :
نظر به تمایل دو جانبه دولت جمهوری اسلامی ایران و حکومت دولت کویت که از این پس با عنوان "طرفین " به آن ها اشاره خواهد شد نسبت به تنظیم کشتیرانی دریایی برای گسترش و تعمیق بیشتر مناسبات اقتصادی و همکاری های دوجانبه در زمینه های بازرگانی و حمل و نقل دریایی برای رفاه و سعادت دولت و ملت خود بر اساس احترام به حاکمیت ملی ، مساوات ، آزادی کشتیرانی تجاری بین المللی و منافع مشترک تصمیم به انعقاد موافقت نامه زیر گرفته اند:
ماده 1 -
از نظر این موافقت نامه :
1 - اصطلاح "کشتی " به هر نوع شناور دریایی اطلاق می شود که برای استفاده تجاری دریایی ساخته شده باشد و تحت پرچم یکی از طرفین بوده و بر اساس قوانین جاری آن به ثبت رسیده باشد. این اصطلاح شامل موارد زیر نخواهد بود:
الف - کشتی های جنگی و یا کشتی هایی که در خدمت نیروهای مسلح هستند.
ب - کشتی های ماهی گیری .
ج - کشتی هایی که هدف های غیر تجاری دارند.
2 - اصطلاح "جزو خدمه کشتی " یعنی هر شخصی که روی عرشه کشتی می باشد و نام او در فهرست خدمه کشتی مندرج است .
3 - مقامات ذیربط عبارتند از:
در دولت جمهوری اسلامی ایران ، وزارت راه وترابری . در حکومت دولت کویت ، وزارت ارتباطات .
ماده 2 - طرفین در مورد فراهم نمودن کلیه تسهیلات موجود برای توسعه همکاریهای دو جانبه در زمینه کشتیرانی تجاری و حمل و نقل دریایی همکاری خواهند نمود این همکاری شامل تجسس و نجات ، جلوگیری از آلودگی دریایی ، نظارت بر ترافیک دریایی ، بررسی نقشه های دریایی و تبادل اطلاعات خواهد بود.
ماده 3 - طرفین همکاری هایی را در رابطه با وضع مقررات و دستورالعملهای دریایی بر اساس رفتار متقابل به ویژه راجع به بنادر و بازرسی کشتی هایی که در زمینه کشتیرانی تجاری دریایی فعالیت می کنند و ظرفیت ناخالص آن ها بیش از (500) تن نباشد به عمل خواهند آورد.
هر یک از طرفین مقررات و دستورالعمل های یاد شده را بر اساس رفتار متقابل به رسمیت خواهند شناخت .
ماده 4 - هر یک از طرفین تمامی حمایت های ممکن را برای برقراری تماس بین سازمان ها و موسسات دریایی خود به عمل خواهند آورد.
ماده 5 - طرفین در چهارچوب قوانین و مقررات مربوط به خود برای تسهیل و تسریع در عملیات حمل و نقل دریایی از طریق جلوگیری از تاخیرهای بندری و تسهیل امور گمرکی ، اداری و بهداشتی در حد امکان ، اقدامات لازم را انجام خواهند داد.
ماده 6 - مقامات ذیربط طرفین گواهینامه های ثبت ، ظرفیت بارگیری و ایمنی و همچنین سایر مدارک کشتی ها را که طبق مقررات و کنوانسیون های بین المللی صادر شده باشد به رسمیت خواهند شناخت .
ماده 7 - طرفین مدارک شناسایی کارکنان کشتی را که توسط مقامات صلاحیت دار طرف دیگر صادر شده است به شرح زیر به رسمیت خواهند شناخت :
- شناسنامه دریانوردی برای خدمه کشتی های ایرانی .
- شناسنامه دریانوردی و گواهینامه صلاحیت برای خدمه کشتی های بزرگ کویتی و کارت ناخدایی برای خدمه کشتی های کوچک کویتی .
ماده 8 - مقامات مربوط طرف میزبان مراقبت های پزشکی و درمانی را در صورت بیماری و مصدوم شدن هر یک از اعضا، خدمه متعلق به کشور طرف دیگر، فراهم کرده و پس از آن تسهیلات لازم را برای خروج وی میسر خواهند نمود.
ماده 9 -
1 - چنانچه کشتی یکی از طرفین به گل بنشیند و یا با ساحل و سایر تاسیسات ساحلی طرف دیگر برخورد نماید کشتی فوق و محموله آن مانند کشتی و محموله طرف اخیرالذکر مورد حمایت و مراقبت قرار خواهد گرفت .
فرمانده ، خدمه و مسافران روی عرشه کشتی که متحمل خساراتی شده است کمک های لازم را دریافت خواهند داشت و هزینه های مربوط طبق توافق طرفین دریافت خواهد شد.
مفاد این ماده مانع طرح شکایات و ادعاهایی که در رابطه با کمک و حمایت های ارائه شده در مورد کشتی آسیب دیده ، خدمه ، مسافران و محموله آن می شود نخواهد بود.
2 - در صورت نجات اموال و کالاهای حمل شده بر عرشه کشتی آسیب دیده ، این اقلام مشمول عوارض و مالیاتی که معمولا" برای کالاهای وارداتی وضع می شود نخواهند شد.
در صورتی که هدف ، استفاده از آن کالاها در سرزمین طرفی که در آن حادثه اتفاق افتاده است باشد این امر مانع اجرای قوانین و مقررات گمرکی لازم الاجرا در قلمرو آن طرف نخواهد شد.
ماده 10 - کشتی های هر یک از دو طرف برای ورود به بنادر طرف دیگر از طریق یک نماینده محلی طبق قواعد بین المللی و با مراعات مقررات جاری طرف مقابل اقدام خواهند نمود.
فرمانده مسئولیت کشتی که ظرفیت ناخالص آن بیش از (150) تن است را عهده دار خواهد بود.ماده 11 - بدون لطمه به مفاد این موافقت نامه حقوق طرفین در اجرای قوانین و مقررات ملی و موافقت نامه های بین المللی که در آن عضویت دارند، محفوظ است .
ماده 12 - کمیته مشترکی متشکل از نمایندگان مقامات مربوط به تناوب و به شکل ادواری و یا بنا به تقاضای طرفین در موارد زیر تشکیل می شود:
الف - بحث و بررسی و چگونگی اجرای این موافقت نامه .
ب - ارائه پیشنهاد و هماهنگی راجع به پیوست های موافقت نامه .
ج - انجام مطالعات مشترک در خصوص ارائه خدمات جدید در زمینه حمل و نقل دریائی .
د - حل اختلافات در خصوص تفسیر و اجرای مفاد این موافقت نامه .
ماده 13 - این موافقت نامه بر اساس مقررات قانون اساسی هر یک از طرفین به تصویب خواهد رسید و از تاریخ آخرین اعلامیه تصویب آن لازم الاجرا خواهد شد.
این موافقت نامه برای مدت پنج سال معتبر باقی خواهد ماند و خود به خود برای دوره یا دوره های مشابه تمدید خواهد شد، مگر این که یکی از طرفین تمایل خویش به عدم تمدید آن را حداقل شش ماه قبل از انقضا موافقت نامه کتبا به طرف دیگر اعلام نماید.
این موافقت نامه در کویت و در تاریخ نهم ماه فروردین سال یک هزار و سیصد و هفتاد و سه هجری شمسی برابر با بیست و نهم مارس سال یک هزار و نهصد و نود و چهار میلادی به زبان های فارسی ، عربی و انگلیسی در دو نسخه اصلی تهیه شده و اعتبار هر سه متن یکسان می باشد. در صورت اختلاف در تفسیر متن انگلیسی ملاک عمل خواهد بود.
از طرف دولت جمهوری اسلامی ایران از طرف حکومت دولت کویت
اکبر ترکان حبیب جوهر حیات
وزیر راه و ترابری وزیر ارتباطات و
وزیر مشاور در امور مسکن
قانون فوق مشتمل بر ماده واحده و موافقت نامه ضمیمه شامل مقدمه و سیزده ماده در جلسه روز چهارشنبه دوازدهم مهر ماه یک هزار و سیصد و هفتاد و چهار مجلس شورای اسلامی تصویب و در تاریخ 26/7/1374 به تایید شورای نگهبان رسیده است .
رئیس مجلس شورای اسلامی - علی اکبر ناطق نوری
نوع : قانون
شماره انتشار : 14763
تاریخ تصویب : 1374/07/12
تاریخ ابلاغ : 1374/08/16
دستگاه اجرایی :
موضوع :
منبع : وب سایت قوانین دات آی آر (معاونت آموزش دادگستری استان تهران)
قانون اصلاح تبصره (1) ماده (57) قانون مقررات تشکیلاتی ، استخدامی ، مالی و انضباطی وزارت امور خارجه مصوب 1352 3 7 قانون موافقتنامه بازرگانی بین دولت های جمهوری اسلامی ایران و جمهوری سوسیالیستی ویتنام
